Een doorsnee zondagmorgen in de kerk...

Weet je wat ik wil? Dat je eens kon kijken door mijn bril. Al die details, zo veel meer dan jij bedenken kan. Het klinkt zo mooi, maar eigenlijk word ik er gewoon gek van.

Mijn hoofd is continue keihard aan het werk. Heb je die ‘mooie’ achtergrond gezien op het scherm? Kleurige bewegende beelden. Soms streepjes, soms een andere vorm. Al die patronen op de kleding van de mensen voor me. Bij mij komt het allemaal binnen. Al die extra prikkels, het belemmert me enorm.Oh, hoor jij ook in de verte die sirene? Balen, waar ging de preek ook alweer over? Door het geluid van buiten is het opeens verdwenen. Ik probeer verder te luisteren en me daarna weer te concentreren op het zingen.

Na afloop drinken we ‘gezellig’ samen koffie. Staand aan een tafel, met een man of vier. Klinkt leuk, ontspannen, voor jou is het plezier. En voor mij? Wat doe ik eigenlijk hier?Ik luister naar het verhaal van mijn buurvrouw. Of luisteren? Wat ze zegt dringt niet helemaal door. Al die stemmen om me heen, het lijkt wel één groot koor. De woorden komen niet bij me binnen. Nu maar hopen dat niemand het ziet. Vriendelijk knikken, af en toe zeg ik ‘ja’. Ik doe mijn uiterste best om me te concentreren en probeer ook nog zinnig te reageren.

Maar wat lastig, achter de buurvrouw zie ik een muur van bakstenen. Probeer dan nog maar een gesprek te volgen. Ik loop hier op mijn tenen. Het lukt me om het gesprek af te maken. Pfff... ze heeft niks gemerkt. Mijn trucjes hebben weer gewerkt.

Nu met de kinderen op de fiets terug naar huis. Dan plof ik met koffie met opgeklopte melk op de bank. Heerlijk! Thuis!