Afdrukken
Hits: 1303

Het is inmiddels twee en een half jaar geleden dat mijn wereld veranderde. Vanaf die hele gewone dag, als een donderslag bij heldere hemel,

zijn een aantal zaken voor mij plotseling anders geworden.

Het was ongeveer een maand er voor dat ik een experimentele behandeling tegen prostaatkanker onderging.

Ook dat was voor mij een bijzondere belevenis, omdat ik tot dan toe eigenlijk weinig of niets te maken had gehad met ziekenhuizen. Ik mocht me tot dan verheugen in een goede gezondheid en voelde me fit en vitaal.

Bij mijn jaarlijkse 'apk-keuring' werd een tumor in mijn prostaat ontdekt. Ik had geen klachten, maar er zat toch iets niet goed. Een paar maanden later (11 mei 2015) onderging ik de behandeling, alles verliep goed.

Een maand later (11 juni?) was ik op de bank in onze huiskamer aan het werk met mijn laptop, toen ik plotseling, zonder verdere aankondiging, een vreemde tinteling aan de rechterzijde van mijn lichaam voelde en ik mijn muis niet meer goed kon bedienen.

Ik riep Aukje om haar dit te vertellen, die reageerde met: Wat praat je raar... Tien minuten later stond de huisarts er en een half uur later lag ik in het UMC. Met vliegende trom met de ziekenauto door de spits naar het ziekenhuis. Ik beleefde het als iets waar ik naar zat te kijken. Een vreemde gewaarwording.

In het ziekenhuis werd geconstateerd dat ik een tia of een beroerte had. Na een paar uur daar ter observatie gelegen te hebben mocht ik weer naar huis. Ik realiseerde me toen nog niet dat dit een keerpunt in mijn leven betekende, daar kwam ik later pas achter.

Bij de eerste controle daarna bleek dat er toch nog restsymptomen waren. Reden om later nog eens voor controle terug te komen. De verwachting was dat deze symptomen waarschijnlijk binnen een jaar zouden verdwijnen (maar misschien ook niet helemaal). Ik moest het in ieder geval voorlopig rustig aan doen.

We zijn nu twee en een half jaar verder en helaas zijn sommige symptomen niet weggegaan, maar anderen zien dat gelukkig niet aan me:

• Ik oog meestal fit (zeggen anderen), maar dat ben ik helaas niet. Ik ben erg snel moe en daar moet ik rekening mee houden.

• Praten is soms wat moeilijk, maar als ik me goed concentreer merken anderen daar niets van!

• Schrijven kan ik nog wel, alleen letter voor letter, aan elkaar schrijven lukt niet meer.

• Lopen gaat goed, alleen is er een mate van onzekerheid in het lopen geslopen, ik vertrouw mijn rechterbeen niet zo erg meer, het lijkt of ik daar een stukje controle kwijt ben. Maar als ik me goed concentreer is ook dat voor anderen nauwelijks zichtbaar.

• Het is een stuk moeilijker geworden om me ergens op te concentreren.

Al met al danken we (Aukje en ik) God dat ik er nog zo goed vanaf ben gekomen. Mijn leven is veranderd, maar we hebben elkaar nog en daar genieten we elke dag van. Maar bovenal realiseren we ons ook dat God ook daarbij is.

Daarnaast doe ik een aantal 'gewoon' nog wel, zoals het werk voor de stichting Hope for Nepal en regelmatig spreekbeurten in kerken. En natuurlijk niet te vergeten onze bezoeken aan Nepal. Het tempo heb ik moeten aanpassen en na elke inspanning heb ik veel meer tijd nodig om weer 'op te krabbelen'.

Ik voel me zeker niet gehandicapt, zeker als ik in onze kennissenkring zie hoe anderen er aan toe zijn na een beroerte. We gaan er het komende jaar 2018 en de jaren die ons daarna nog gegeven worden nog wat moois van maken. Samen, Aukje en ik en onze kinderen en kleinkinderen. Vanuit het besef en het weten dat hoe het ook verder gaan zal, God met ons is!

Apeldoorn, 2 januari 2018